Σαγκάη 19 Μαρτίου 2005
ποίημα της Κινέζας Νίκης Χου Κάι
Απο την πρώτη μέρα που πάτησα στο έδαφος σου , εγώ μια ονειροπόλα Κινέζα,
Ελλάδα αισθάνθηκα να βυθίζομαι στην κληρονομιά σου.
Ο΄ταν σήκωσα το κεφάλι ένα λαμπερός κεραυνός χτύπησε τα μάτια μου.
Ηταν η Ακρόπολη
Σον ουρανό της Αθήνας , το μεγαλοπρεπές σώμα της στέκεται ορθό σαν ένας ουράνιος βασιλιάς.
Μήπως αυτός ο βασιλιάς μεταφέρει το πνεύμα απο τον ουρανό στους ανθρώπους ;
Μήπως αυτό το πνεύμα καλλιεργεί την ψυχή του λαού σου δημιουργ'ωντας αδιάκοπα
το μεγάλο πολιτισμό σου απο την δύση στην ανατολή, απο την Ελλάδα στην Κίνα ;
Οταν χαμήλωσα το βλέμμα μου ένα άλλος λαμπρός κεραυνός κτύπησε τα μάτια μου.
Ηταν οι τάφοι της Βεργίνας με τους απίστευτους θησαυρούς σου, τα αφάνταστα αριστουργήματα σου .
Θα ήθελα να σηκώσω το βλέμμα ξανά και ξανά , να χαμηλώσω το βλέμμα ξανά και ξανά ,
να ψάξω κάθε γωνιά σου , θα ήθελα να θαυμάσω κάθε κομμάτι του πολιτισμού σου.
Σε παρακαλώ Ελλάδα , εγώ μια Ελληνολάτρισσα Κινέζα , πέσμου πόσους ακόμη θησαυρούς κρύβεις ;
Ελλάδα δε θέλω να σου πω αντίο.Ηρθα στην αγκαλιά σου , στην βαθαιά θάλασσα σου, Ειναι η θάλασσα της αγάπης , η θάλασσα της φιλίας , ειναι η θάλασσα της καρδιάς με τα συναρπακτικά της κύματα , ποτέ πια δεν θα μπορέσω να την αποχωριστώ, χωρίς αυτην το σώμα μου θα χαθεί για πάντα .
Ηρθα Ελλάδα στην αγκαλιά σου , στην απέραντη ομορφιά σου , στην ομορφιά της ιστορίας σου , στην ομορφιά της ψυχής ., ποτέ πια δεν θα μπορέσω να ζήσω μακριά απο την ομορφιά σου.
Ηρθα Ελλάδα στην αγκαλιά σου , στο μεγάλο σου πνεύμα , είναι το πνεύμα του πολιτισμού , το πνεύμα της Ελευθερίας , είναι το πνεύμα της δημιουργίας , δίχως αυτό η ψυχή μου θα μαραθεί
